Chelan
Door: Carmen Mulder
Blijf op de hoogte en volg Carmen
24 April 2014 | Verenigde Staten, Chelan
Het is nu ongeveer drie weken geleden dat ik mijn laatste blog heb gepost... Ik ben de afgelopen weken erg druk geweest door de weeks en had in de weekenden niet echt zin om op mijn tablet te gaan zitten knoeien en mijn blog te updaten.
Nu heb ik een computer tot mijn beschikking en gaat het typen wat makkelijker en sneller.. dus ga lekker zitten, of blijf staan als je dat wilt, en ik zal beschrijven wat ik heb gedaan de afgelopen weken.
De dinsdag nadat ik terug kwam van Dallas hadden mijn tante en ik een afspraak met mr. DePaoli. Hij is de directeur van de middelbare school hier in Chelan. Mr. Deapoli en ik hadden al het een en ander aan mailcontact gehad toen ik nog in Nederland was en er zou voor mij een 'mentorship' opgezet worden op speciaal onderwijs. Hij en ik hadden afgesproken dat ik vrijwilligerswerk zou doen op het speciaal onderwijs. Met dank aan mijn tante die mij geholpen heeft!
Dus op woensdag 16 april was mijn eerste dag op het speciaal onderwijs. Het is zeker een mooie ervaring maar het is wel heel anders dan in Nederland. Chelan heeft namelijk niet zo veel inwoners waardoor ze ook maar 1 basisschool hebben (die wel vrij groot is trouwens) en 1 middelbareschool. Hierdoor zijn alle kinderen met een beperking of stoornis bij elkaar gezet. Ze brengen het grootste deel van de dag met elkaar door maar soms zitten ze ook bij een 'normale' klas om wat lessen te volgen. Kinderen met autisme, het down syndroom, de ziekte van duchenne en ook kinderen in een rolstoel zitten bij elkaar. De één beter ontwikkeld dan de ander. Doordat kinderen over de dag heen van hot naar her gaan en iedereen compleet anders behandeld moet worden, is het vaak erg chaotisch.
Medewerkers hebben ook verschillende manieren van handelen en bij de één kan ik mij beter aansluiten dan bij de ander. Maar waar is dat niet zo he? Helaas zijn er geen mogelijkheden om deze kinderen veel individueel of in kleine groepjes te begeleiden door te weinig personeel. Er zijn ook te weinig kinderen om verschillende groepen te maken. Er zijn ongeveer 10 kinderen en allemaal met iets anders gediagnostiseerd. Dus worden ze grof gezegd maar allemaal op een hoop gegooid omdat er geen andere mogelijkheden zijn.
De kinderen zelf kan ik het erg goed mee vinden. Ik ben er nu twee weken aan het werk en de begin nu al een band te krijgen met de kinderen. Ik heb het idee dat de ervaring die ik op heb gedaan tijdens mijn tweede jaar stage nu echt zijn vruchten afwerpt (voor de gene die het niet weten, ik liep stage op een medisch kleuter dagverblijf). Het geen wat ik onder andere had geleerd tijdens mijn stageperiode in Nederland was het benoemen van het gedrag van het kind, zeggen wat de vervolgen daar van zijn en vertellen wat het beter kan doen. Bij een van de kinderen hier in Amerika heb ik dat al kunnen toepassen en dat werkte super goed. Ik had het al meerdere malen kunnen toepassen maar helaas bemoeid iedereen zich met iedereen hier waardoor er soms drie begeleiders tegelijk spreken tegen 1 kind.. En aangezien ik niet degene ben die leiding geeft, houd ik daar verstandig mijn mond over. Het is namelijk niet zo dat ze het niet met liefde doen. De begeleiders hier zijn zeker wel gedreven in hun vak en je kan ook zien aan de kinderen dat ze naar hen luisteren en accepteren wat ze zeggen. Hopelijk kan ik een goede invloed achter laten door te zien wat ik zelf heb geleerd en dat het hen nieuwe ideën geeft..
Amerika verder bevalt me vrij goed. Mensen beginnen te vragen waar ik vandaan kom door mijn accent en ik heb ook de buren ontmoet. De buurman en zijn zoons zijn aardige mensen en heel gastvrij. Afgelopen weekend waren zij thuis, wat ze bijna nooit zijn doordat de ouders gescheiden zijn. en ze hadden het huis vol. De oudste zoon is van mijn leeftijd en had twee vrienden mee gebracht en zijn vriendin, ook van mijn leeftijd. Daar heb ik afgelopen weekend wat contact mee gehad en dat was super gezellig. Helaas zijn er verder niet zo heel veel mensen van mijn leeftijd in de omgeving waardoor het contact met leeftijdsgenoten niet erg veel is. Gelukkig heb ik wel voldoende dagbesteeding en is het gezellig genoeg met mijn nichtje. Haar vriendinnen heb ik welliswaar wel ontmoet maar zij zijn 3/4 jaar jonger dan ik.. aardige meiden maar het leeftijdsverschil merk je wel, haha. Ze zijn wel allemaal verbaasd over hoe lang ik ben en één van de vriendinnen van mijn nichtje is helemaal gek op me. Wel een leuke ervaring maar ben blij als ik weer in Nederland mijn eigen vriendjes en vriendinnetjes heb.
Ook heb ik de afgelopen weken twee dagen per week bij mijn oom in zijn hotel meegekeken. Ik heb daar geholpen met een aantal klusjes en natuurlijk ook veel gesproken met klanten. Het is leuk om te zien dat zo veel verschillende mensen langs komen in het hotel en ieder met een eigen verhaal. Zo kan ik ook mijn Engels blijven oefenen. Dit verloopt steeds gemakkelijker. Ik krijg ook veel te horen dat mijn Engels erg goed is. Helaas heb ik nog wel steeds het Nederlandse accent.. Wil daar toch wel van af. Hopelijk lukt dat de aankomende twee maanden nog.
Aanstaande zaterdag ga ik naar de nieuwe film van Johnny Depp, Transcendence, die lekker nog lang niet uit is in Nederland. Haha.
Ben benieuwd wat de komende weken mij nog gaan brengen.
We'll keep in touch,
Carmen
Nu heb ik een computer tot mijn beschikking en gaat het typen wat makkelijker en sneller.. dus ga lekker zitten, of blijf staan als je dat wilt, en ik zal beschrijven wat ik heb gedaan de afgelopen weken.
De dinsdag nadat ik terug kwam van Dallas hadden mijn tante en ik een afspraak met mr. DePaoli. Hij is de directeur van de middelbare school hier in Chelan. Mr. Deapoli en ik hadden al het een en ander aan mailcontact gehad toen ik nog in Nederland was en er zou voor mij een 'mentorship' opgezet worden op speciaal onderwijs. Hij en ik hadden afgesproken dat ik vrijwilligerswerk zou doen op het speciaal onderwijs. Met dank aan mijn tante die mij geholpen heeft!
Dus op woensdag 16 april was mijn eerste dag op het speciaal onderwijs. Het is zeker een mooie ervaring maar het is wel heel anders dan in Nederland. Chelan heeft namelijk niet zo veel inwoners waardoor ze ook maar 1 basisschool hebben (die wel vrij groot is trouwens) en 1 middelbareschool. Hierdoor zijn alle kinderen met een beperking of stoornis bij elkaar gezet. Ze brengen het grootste deel van de dag met elkaar door maar soms zitten ze ook bij een 'normale' klas om wat lessen te volgen. Kinderen met autisme, het down syndroom, de ziekte van duchenne en ook kinderen in een rolstoel zitten bij elkaar. De één beter ontwikkeld dan de ander. Doordat kinderen over de dag heen van hot naar her gaan en iedereen compleet anders behandeld moet worden, is het vaak erg chaotisch.
Medewerkers hebben ook verschillende manieren van handelen en bij de één kan ik mij beter aansluiten dan bij de ander. Maar waar is dat niet zo he? Helaas zijn er geen mogelijkheden om deze kinderen veel individueel of in kleine groepjes te begeleiden door te weinig personeel. Er zijn ook te weinig kinderen om verschillende groepen te maken. Er zijn ongeveer 10 kinderen en allemaal met iets anders gediagnostiseerd. Dus worden ze grof gezegd maar allemaal op een hoop gegooid omdat er geen andere mogelijkheden zijn.
De kinderen zelf kan ik het erg goed mee vinden. Ik ben er nu twee weken aan het werk en de begin nu al een band te krijgen met de kinderen. Ik heb het idee dat de ervaring die ik op heb gedaan tijdens mijn tweede jaar stage nu echt zijn vruchten afwerpt (voor de gene die het niet weten, ik liep stage op een medisch kleuter dagverblijf). Het geen wat ik onder andere had geleerd tijdens mijn stageperiode in Nederland was het benoemen van het gedrag van het kind, zeggen wat de vervolgen daar van zijn en vertellen wat het beter kan doen. Bij een van de kinderen hier in Amerika heb ik dat al kunnen toepassen en dat werkte super goed. Ik had het al meerdere malen kunnen toepassen maar helaas bemoeid iedereen zich met iedereen hier waardoor er soms drie begeleiders tegelijk spreken tegen 1 kind.. En aangezien ik niet degene ben die leiding geeft, houd ik daar verstandig mijn mond over. Het is namelijk niet zo dat ze het niet met liefde doen. De begeleiders hier zijn zeker wel gedreven in hun vak en je kan ook zien aan de kinderen dat ze naar hen luisteren en accepteren wat ze zeggen. Hopelijk kan ik een goede invloed achter laten door te zien wat ik zelf heb geleerd en dat het hen nieuwe ideën geeft..
Amerika verder bevalt me vrij goed. Mensen beginnen te vragen waar ik vandaan kom door mijn accent en ik heb ook de buren ontmoet. De buurman en zijn zoons zijn aardige mensen en heel gastvrij. Afgelopen weekend waren zij thuis, wat ze bijna nooit zijn doordat de ouders gescheiden zijn. en ze hadden het huis vol. De oudste zoon is van mijn leeftijd en had twee vrienden mee gebracht en zijn vriendin, ook van mijn leeftijd. Daar heb ik afgelopen weekend wat contact mee gehad en dat was super gezellig. Helaas zijn er verder niet zo heel veel mensen van mijn leeftijd in de omgeving waardoor het contact met leeftijdsgenoten niet erg veel is. Gelukkig heb ik wel voldoende dagbesteeding en is het gezellig genoeg met mijn nichtje. Haar vriendinnen heb ik welliswaar wel ontmoet maar zij zijn 3/4 jaar jonger dan ik.. aardige meiden maar het leeftijdsverschil merk je wel, haha. Ze zijn wel allemaal verbaasd over hoe lang ik ben en één van de vriendinnen van mijn nichtje is helemaal gek op me. Wel een leuke ervaring maar ben blij als ik weer in Nederland mijn eigen vriendjes en vriendinnetjes heb.
Ook heb ik de afgelopen weken twee dagen per week bij mijn oom in zijn hotel meegekeken. Ik heb daar geholpen met een aantal klusjes en natuurlijk ook veel gesproken met klanten. Het is leuk om te zien dat zo veel verschillende mensen langs komen in het hotel en ieder met een eigen verhaal. Zo kan ik ook mijn Engels blijven oefenen. Dit verloopt steeds gemakkelijker. Ik krijg ook veel te horen dat mijn Engels erg goed is. Helaas heb ik nog wel steeds het Nederlandse accent.. Wil daar toch wel van af. Hopelijk lukt dat de aankomende twee maanden nog.
Aanstaande zaterdag ga ik naar de nieuwe film van Johnny Depp, Transcendence, die lekker nog lang niet uit is in Nederland. Haha.
Ben benieuwd wat de komende weken mij nog gaan brengen.
We'll keep in touch,
Carmen
-
24 April 2014 - 23:33
Rutger Snippe:
Hoi Carmen,
Leuk om te lezen dat het goed gaat en het naar je zin hebt. Ik moet zeggen dat ik ook vind dat je Engels verbluffend goed is:)
Take care. -
25 April 2014 - 12:20
Bc Mulders:
Hoi Carmen,
Blij om iets van je te horen. Ik keek geregeld, en was dan "teleurgesteld" dat er geen nieuws was. Maar je hebt nu de schade in gehaald. Interessant te lezen dat het systeem met kinderen met een handicap zo verschillend is, vergeleken met hier in Nederland. Maar ik denk dat het toch voor jou leuk is te zien dat het zo veel verschilt met hier. Het is zeker leuk voor je dat je bij Hans in het hotel je Engels zo kunt perfectioneren. Of je het Amerikaanse "accent" aan kunt leren? Ik ben benieuwd. Ons is het niet gelukt. Het voordeel is, je hebt meteen contact met Amerikanen, omdat zij altijd zeer geïnteresseerd zijn en dan vragen "about your accent, where are you from". En dus heb je meteen gespreksstof.
Nog veel plezier daar en blijf je blog bij houden. liefs opa en oma B
-
25 April 2014 - 13:38
Ingrid:
Klinkt goed lieverd. En dat van Johnny Depp : doet me niks! ;-) -
26 April 2014 - 13:39
Opa:
Hi Carmen, ik vind het juist zo vriendelijk "About your accent sir, where are you from?"
Verder gaat hier alles goed. Mijn herstel verloopt goed. Nu maar hopen dat her zo blijft.
Groet opa. -
02 Mei 2014 - 07:46
Oom Marcel:
Ha Carmpje,
wat leuk te lezen weer allemaal en fijn dat het zo goed gaat!
Groeten vanuit Rrrrottterdam
Marcel
-
02 Mei 2014 - 19:19
Elly Sprokkereef:
Hallo Carmen,
Ik ben nu eerst gaan zitten om (eindelijk) jou te schrijven en voel me schuldig want ik heb gevraagd om de blog, niet alleen voor mijzelf maar ook voor een kort verslag in de korpsbrief van juni-juli en augustus.
Fijn te lezen dat je het over het algemeen goed naar je zin hebt. De ervaring met het werken met de kinderen zal zeker heel leerzaam zijn en zie je hoe verschillend de aanpak in Amerika kan zijn. We missen je hier wel hoor maar geniet nog van de tijd die je daar bent. Een ervaring die je je leven lang niet zal vergeten.
Voor mij zijn de afgelopen weken erg druk geweest, veel verhuur maar vooral ook thuis omdat na een paar goede weken Bert weer ziek werd en in de afgelopen week in het ziekenhuis heeft gelegen.
Hij is nu weer thuis want na medicatie via infuus kan de vervolg medicatie in pil vorm. Hij heeft veel pijn en veel zorg nodig en dat betekent dat ik mijn schema aan moet passen. Maar dat doe ik met liefde voor hem.
Geniet nog lekker en de hartelijke groet, van Bert en mij,
Elly -
03 Mei 2014 - 11:34
Sonja:
Meis! Wat ontzettend leuk om je verhaal te lezen! Wat een geweldige tijd heb je daar! Ik ben benieuwd naar je volgende blog? Dikke knuffel van ons allemaal xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
